بارت بواتس روانشناس بالینی دانشگاه لون در بلژیک و همکارانش از 45 بزرگسالان شامل 23 نفر مبتلا به خوانش پریشی و 22 نفر بدون این ناتوانی خواستند از میان انواع صداهای مختلف، صداهایی را که نامحسوس تر بود، تشخیص دهند.
خوانش پریشی، دش خوانی یا دیسلکسیا (Dyslexia) یک اصطلاح وسیع برای تشریح معلولیت آموزشی است. این معلولیت موجب اختلال در روان خوانی و یا درک مطلب می شود. این ناتوانی می تواند خود را به شکل مشکل در رابطه با رمز گشایی، برنامه نویسی، املا، مهارت شنوایی، حافظه کوتاه مدت و یا نام گذاری سریع آشکار کند.
به گزارش ایرنا از پایگاه خبری یونایتدپرس، بارت بواتس روانشناس بالینی دانشگاه لون در بلژیک و همکارانش از 45 بزرگسالان شامل 23 نفر مبتلا به خوانش پریشی و 22 نفر بدون این ناتوانی خواستند از میان انواع صداهای مختلف، صداهایی را که نامحسوس تر بود، تشخیص دهند.
سپس با استفاده از تشدید تصویربرداری مغناطیسی عملکردی، مغز آن ها را مورد بررسی قرار دادند و نقشه ارتباطات پیچیده آن را ساختند. نتایج این مطالعه که در نشریه ساینس (Science) منتشر شده است، نشان می دهد هر دو گروه به دقت قادر به تشخیص صداها بوده اند؛ اما گروه مبتلا به ناتوانی خوانش پریشی بسیار آهسته تر این کار را انجام می دهند.
همچنین در هر دو گروه، الگوهای شلیک نورون بر اساس طبقه بندی صداها کاملا هماهنگ بود. به گفته محققان بازنمایی آوایی در مبتلایان به خوانش پریشی کاملا درست و شبیه انسان های سالم است. سپس محققان 13 ناحیه از مغز این افراد را که مسوول برقراری ارتباط با دیگران هستند، بررسی و مشاهده کردند 12 ناحیه از این نواحی با زبان و گفتار در ارتباط هستند و تنها یک منطقه با بینایی مرتبط است.
برای هر دو گروه، این سیگنال ها که موجب اتصال عملکردی می شوند، بین نیمکره های قشر شنوایی یعنی منطقه مرتبط با واج و شناخت زبانی به صورت کاملا طبیعی وجود دارد. اما ماده سفید که بخش تولید واج را به بخش (Broca) متصل می کند ضعیف تر از افراد سالم است.
به گفته محققان شناسایی محل این ناتوانی در مغز می تواند به درک بهتر این بیماری و یافتن راه های درمان آن کمک شایانی کند.
نظرت چیه؟